Merhaba,

Bu gezinin notlarını henüz tamamlayamadım ama şu ana kadar olan kısmı ekliyorum. Gezi Yorumları'nda yazmıştım normalde bunları. İlk bölümün linkini veriyorum aşağıda, oradan sonraki bölüm şeklinde devam ediyor zaten:

http://www.geziyorumlari.com/index.php?option=com_content&task=view&id=156&Itemid=149

Aralara fotoğraf eklenmiş versiyonları da ekleyeceğim birazdan...

Son Mesajdan 2 dakika sonra eklendi:

Aslında kafamda çok net bir plan yoktu. Zaten daha önce motorsikletle çadırlı bir geziye çıkmamıştım ama motorsikleti esas kullanma amacım dağda bayırda kamp kurulabilecek yerlere gitmek olduğu için bir yerden başlamam gerekiyordu:)

Haydi Bismillah diyerek motorsiklete çadırı ve diğer eşyaları yükleyip yola çıktım.



Eskihisar-Topçular vapuruyla karşıya geçtikten sonra Yalova tarafına gitmek yerine daha önce arabayla geçtiğim Karamürsel'in arkasındaki tepelere doğru gittim. Bu yol düzgün ama ufak bir yol, güzel yerlerden, köylerden geçerek İznik Gölü'ne iniyorsunuz. Yol üstünde sonbaharda kestane toplamak için de ideal yerler var.



İznik Gölü kenarına indikten sonra sola dönüp İznik'e veya sağa dönüp Orhangazi'ye, Yalova-Bursa yoluna gidebilirsiniz. Ben Orhangazi tarafına gidip oradan tekrar İznik tarafına döndüm. Bir ara bu göl kenarındaki lokantlardan birinde güzel bir yayın balığı yemiştim, güzel bir balıktı, yeri gelmişken tavsiye edeyim:)

İznik'e doğru giderken haritada direkt Yenişehir'e giden daha ufak bir yol gördüm. Sölöz denen bir yerde yoldan sapıp tepelerin arasından gidiyor gibi gözüken bu yoldan gitmeye karar verince Yeni Sölöz'ü bulmuş oldum. Normalde geçip gitmem gerekiyordu ama birçok eski 2-3 katlı ev görünce merak ettim, nasıl bir yerdir diye.




Biraz dolaşıp amcalarla sohbet ettikten sonra buranın eski bir Ermeni yerleşimi olduğunu, sonra onların terketmek zorunda kaldığını ve yerlerine Balkanlar'dan göç etmek zorunda kalanların yerleştirildiğini öğrendim. Tabi böyle bir durum olunca benim sorularım da hazine avcısı mısın şeklinde karşı sorular doğurdu. Çok oluyormuş gelip giden çünkü burası eskiden ipekleriyle ünlüymüş ve 2-3 tane büyük ipek işleme tesisi varmış. Bursa'ya ipek buradan gidermiş o yüzden de zengin bir köymüş. Ermeniler de çok ani olarak terketmek durumunda kalınca mutlaka buralarda bir yerlerde altınlar vardır gibi bir düşünce oluşmuş insanların kafasında. Bulan olmuş mu bilmem ama yarı yarıya paylaşım gibi cömert teklifler aldığımı belirteyim. Malesef metal arama dedektörüm yanımda değildi o an:)

Öyle böyle derken köy hoşuma gitti. Bari gece burada kamp kurayım dedim. Biraz yukarıda Ayazma denen yeri önerdiler bana. Kocaman bir çınar ağacı olan yeşil bir düzlük. Tepeden İznik Gölü'nü görüyor. Piknik alanı gibi kullanıldığı için çeşmesi de vardı. İyiymiş deyip oraya yerleşmeye karar verdim.



Orada kamp kurmamı ilginç bulan köyün delikanlıları da sohbet etmek için akşam uğradılar. Biraz da evden kaçmak için bahane arıyorlardı herhalde:) Hep beraber ateş yakıp muhabbet ettik.

Sonra ne olduysa köy benim hoşuma gitti. İznik Gölü'nün manzarası mıdır, etrafın yeşilliği midir bilemem 5 gece kaldım orada. İlk gün kaldığım yeri değiştirip yukarıdaki mesire alanına gittim. Arada köyün gençleriyle futbol maçı yaptık. Göl manzaralı güzel bir çim sahaları var. Tepelere doğru çıkıp Uludağ manzarasını seyrettim. Gerçekten Bursa'ya bakan sırtlarda manzara güzeldi. Gerçi göle bakan taraf da güzeldi. Orhangazi tarafındaki çeltik tarlaları tepeden iyi bir manzara oluşturuyor...







Son Mesajdan 4 dakika sonra eklendi:

Daha yolun başında Yeni Sölöz'de uyuşmuş oluşum bende bu yolculuğun pek uzun sürebileceği izlenimini yarattı 5 günün sonunda orada edindiğim arkadaşlarla da vedalaşarak yola düştüm. İznik üzerinden değil de ilk planladığım gibi Sölöz'ün tepelerinden direkt Yenişehir'e indim. Oradan da İnegöl'e.

İnegöl'e gelmişken köfte yemeden olmaz diyerek bir köfteciye girdim. Köfte fena değildi ama fiyatlar istanbul fiyatlarıydı. Zaten sonradan İnegöl'ü turlayınca doğru yeri bulamamış olduğumu farkettim. Adının İshak Paşa Külliyesi olduğunu zannettiğim merkezdeki eski caminin yanında tarihi bir köfteci vardı. Camında 1800 küsürlü bir yılda kurulduğu yazıyordu. Çok da güzel gözüküyordu ama artık bir dahaki sefere orada yeriz...

Külliyenin oradaki parkta biraz oturup dinlendikten ve İnegöl sokaklarını turladıktan sonra Kütahya'ya doğru yola çıktım. Yolda hadi bir bakayım diyerek Oylat kaplıcalarına döndüm. Güzel bir yoldan geçerek Oylat'a geldim. Oylat'ın içi çok betonarme olmuş ama güzel bir doğası var.





Halbuki çok güzel yapabilirlermiş oraları. Etrafta hamamlar ve oteller var haliyle. Motoru bir büfeye emanet edip bir tanesine girdim. Havuzdu, hamamdı, soğuk suydu derken biraz vakit geçirdim. Soğuk su dolu havuza girmek en iyi gelen şeydi sanırım. Aslında akşam buralarda bir yerde çadır kurarım diye düşünüyordum. Hem uygun bir yer aramak hem de etrafa bakmak için şöyle bir tura çıktım. Nehrin karşı tarafında güzel bir yer vardı ama dolu gibiydi. Sonra yukarılara doğru yaylaların tabelalarını gördüm. Orada kalırım diyerek yaylalara doğru çıktım. Gele gele bir odun deposunun oraya çıktım. Etraf epey ormanlık olduğu için kocaman bir depo vardı. Aşağıdan bir şekilde dağın öte tarafına yol olduğunu öğrendiğim için devam ettim. Hislerime göre bir yerde sağa döndüm ama hislerim yanlışmış. Biraz ileride kaçak olarak kırmızı benekli alabalık yakalayan avcılara rastladım. Tuta tuta bir tane ufacık balık tutmuşlar. Neyse onlar da dönüyorlardı zaten belli bir yere kadar bana rehberlik ettiler. Sonra da Tahtaköprü yolunu tarif ederek ayrıldılar. Oradan Tahtaköprü'ye kadar güzel dağ köylerinden geçerek gittim. Haritalarda bu yol gözükmüyor ama yol gayet düzgündü ve güzeldi. Bir daha gitsem bulamam tabi ki...





Tahtaköprü'ye geldiğimde güneş batıyordu.



Oluşan güzel manzaranın fotoğrafını çektikten sonra iyice kararmadan kalacak bir yer bulmak için Domaniç'e doğru ilerledim. Biraz tırmandıktan sonra sağda boş bir alan ve lokanta, piknik alanı gibi yerler gördüm. Önce geçtim ama sonra burada kamp kurabilirim diyerek geri döndüm. İyi ki de dönmüşüm. Şans eseri çok güzel bir yer keşfettim: Dağ Evi Restaurant ( http://www.geziyorumlari.com/index.php?option=com_content&task=view&id=166&Itemid=145 )




Orman İşletmesi'nden kiralanmış bir piknik yeri aynı zamanda burası. Arkada kamp kurabileceğimi söyledikleri için uygun bir yer bakarken gelip içeride de boş oda olduğunu, orada kalabileceğimi söylediler. Gerek yok filan dediysem de burası soğuk olur, odada soba da var diye ısrar ederek beni vazgeçirdiler. Gece yatana kadar orayı işleten aileden Erkan ve Murat'la sohbet ettik. Erkan da motorcuymuş, zaten ben ilk geçtiğimde sesi duyup dışarı çıkmış. Erkan çok hoşsohbet, bitirim bir delikanlı, Bulgaristan muhacirlerindenmiş. Murat'ın da babası Gürcü annesi Manav'mış, orman işletmede çalışıyormuş.

Erkan'ın kız arkadaşı, onun abisi falan filan derken geceyi yaptık ve ben bana ayırdıkları odaya gidip yattım. Sağolsunlar soba da yaktılar...
Lokantanın yemekleri çok lezzetli, dekorasyon da güzel, binanın içi ve dışı rengarenk desenlerle dolu. Burayı ilk kuran adam yapmış, Erkan deli diye bahsediyor ondan enteresan bir insan olduğu için...En meşhur yemekleri kurufasülyeymiş, fırında kocaman bir toprak tencerenin içinde duruyordu. Ben saç kavurmayı tercih ettim o da lezizdi...

Sabah da güzel bir kahvaltı yaptık. Murat köyden taze sağılmış manda sütü getirdi içmemiz için. Bütün bunlar için de az bir para istedi Erkan. Tahtaköprü'den Domaniç'e doğru giderseniz mutlaka uğrayın derim, Tahtaköprü'yü geçtikten sonra tepeye tırmanırken sağda. Zaten fotoğraflarda da gözüken bu güzel boyalı yeri kaçırmak kolay değil.İnşallah benim de yolum düşer de tekrar uğrarım bu güzel yere...




Daha fazla fotoğraflı orjinal versiyon: http://www.geziyorumlari.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1098&Itemid=149

Son Mesajdan 6 dakika sonra eklendi:

Sabah kahvaltısından sonra Erkan'la vedalaşıp Domaniç üzerinden Kütahya'ya doğru yola çıktım. Dağ Evi Restaurant'ın olduğu yerden sonra biraz daha tırmanıp Domaniç'e doğru inişe geçince iklim değişti resmen. Sıcak vurmaya başladı açık bir şekilde. Farkı bu kadar net hissetmek şaşırtıcıydı...

Domaniç Ormanları denen bölgeden geçerek Kütahya'ya doğru ilerledim ama bana önceki yerler daha güzel gelmişti açıkçası. Domaniç'i de içinden bir tur atarak geçtikten sonra Tavşanlı Termik Santrali'nin görüntüsü eşliğinde Tavşanlı'yı da geçip Kütahya'ya yakın sayılabilecek Yoncalı Kaplıcaları'na kadar geldim. Erkan buradaki kaplıcaları çok övmüştü ama kaplıca sefamı Oylat'ta yaptığım için burada tekrar gitmedim. Kaplıcalar, hamamlar dışında Selçuklular'dan kalma 1200'lü yıllarda yapılmış hala kullanımda olan bir cami vardı...

Hadi bakalım Kütahya'ya diyerek yola çıktıktan kısa bir süre sonra İstanbul - Konya tren yolculuklarında sürekli geçtiğim ama daha önce hiç görmediğim Kütahya'ya girdim. Merkeze doğru ilerlerken sağda Germiyanoğulları Caddesi tabelası görüp döndüm. İyi ki de dönmüşüm. Germiyanoğulları ve Osmanlı dönemlerinden kalma 3-4 katlı eski konaklarla dolu bir mahalle. Kimileri restore edilip otel, restaurant olmuş, kimileri restore ediliyor, kimilerinin de içinde hayat devam ettiği için durumları iyi. "Kütahya Konağı" gibi isimleri olan tesisler gördüm, yerel kültürü tanımak için ziyaret edilebilir.



Böyle dolana dolana eski evlerin olduğu bir mahalleye geldim. Tepede de Kütahya Kalesi var. Eski evler doğal olarak kalenin eteklerindeki mahallelerde.




Arada birkaç da eski cami gördüm. Bir de "Kossouth Müzesi". Macar milli mücadelesinin kahramanıymş Kossouth. Bir süre Kütahya'da şimdi müze olan evde konaklamış. Ben gittiğimde Pazartesi olduğu için kapalıydı.

Mahallelerde bir gözüm yolda bir gözüm sağda solda ilerledikten sonra eski Mevlevihane yeni Dönenler Cami'sini sağımda buldum. Solumda da Ulu Cami. Kütahya'da eski bir mevlevihane olduğunu bildiğim için zaten bulmayı düşünüyordum ama böylece pat diye bulmuş oldum:) Motoru bahçesine parkedip içine girdim. Girişten hemen sonra sema yapılan yuvarlak alan başlıyor. Onun arkasında da türbe kısmı var. Mihrap köşeye bir yere denk gelmiş. Semahaneden çevrilme olduğu için cami planına birebir uymuyor tabi yapı...Mevleviliğin önemli merkezlerinden birisi de Kütahya'ymış. Önceden başka binaları da varmış mevlevihanenin ama zamanla yıkılmış. Birkaç da fotoğraf çekip dışarı çıktım.



Yağmur başlar gibi olunca da kalacak yer aramayı sonraya bırakıp motoru şadırvanın altına çekip banka oturdum. Sonra karşıdaki fırından haşhaşlı lokma alıp yanındaki kahvede çayla yedim. Bu bölgede haşhaşı çok kullanıyorlar, ben de seviyorum haşhaşlı şeyleri...Gittiğim yerlerde fırınlardan böyle değişik şeyler alıp çayla yemek güzel oluyor...

Yağmur dinince otel aramak üzere yola çıktım. Biraz dolaştıktan sonra ufak bir tane buldum. Eşyalarımı bırakıp arada ikinci bir yağmur molası vermek zorunda kaldığım pazar yerinin yanında gördüğüm camiyi ziyarete gittim. Dışarıdan ilginç olduğu belliydi zaten. İçerideki süslemeler tek kelimeyle muhteşemdi bence. Adı Yeşil Cami'ymiş. Ufak bir cami, minaresi Arap stili, şerefesi kapalı.

Kütahya'ya acayip kanım kaynadı nedense. Pat diye yerleşesim geldi...Akşam şehirde biraz daha turlayıp Ulu Cami'yi de ziyaret ettim. Büyük sayılabilecek dikdörtgen bir cami. En ilginç yanı içinde şıpır şıpır su sesleri duymanızı sağlayan minik bir havuz olması.



Ertesi sabah da kaleye çıkıp manzarayı seyretmek, Arkeoloji Müzesi olarak kullanılan eski medreseyi gezmek gibi aktivitelerde bulundum. Yemek vakti gelince de şehre ilk girişimde gözüme çarpan, eski çarşı merkezindeki köfteciye gittim. Tam isabet, içerisi tıklım tıklım, sadece köfte, tatlılar ve içecekler var. Köfteler de tatlılar da nefis, zaten yerin adı da Nefis Köfte. Şıra olması da ayrı bir hoşluk... http://www.geziyorumlari.com/index.php?option=com_content&task=view&id=639&Itemid=145

Öğleden sonra da Eskişehir yönüne gidip Frig Vadisi'nin Kütahya sınırları içinde kalan kısımlarını gezdim ama belki bu tarz çok daha etkileyici yerler gördüğüm için kaya evleri filan bana pek ilginç gelmedi. Şöyle bir tur atmış oldum motorsikletle.


Bu fotoğrafta suyun üzerindeki sıçramalar sek sek sekerek kalkışa geçen bir kuşa ait...



Ertesi sabah da kahvaltımı yine çay eşliğinde haşhaşlı lokma ile yapıp Afyon'a doğru yola düştüm...

Diğer fotoğraflarla birlikte gezi yazısı: http://www.geziyorumlari.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1103&Itemid=149


Not: Arada yine bazı fotoğrafları kaybetmişim sanırım, bahsettiğim bazı yerlere ait fotoğraf bulamadım...

Son Mesajdan 9 dakika sonra eklendi:

Yine biraz şehir gezisi olacak ama yaylaya kapağı atmadan önce Afyon'dan da geçmem gerekiyor:) Aralara ekleyeceğim fotoğrafları da ama orjinalinin linkini de peşin peşin vereyim. Fotoğraflar üzerine tıklayarak slayt gösterisi şeklinde izlenebilir orada:

http://www.geziyorumlari.com/index.php?option=com_content&task=view&id=1104&Itemid=149

Afyon'a yaklaşırken ilk dikkatimi çeken epey yüksekte bir kayanın üzerinde duran kalesi oluyor. Daha önce hiç böylesini görmemiştim. Kale resmen kartal yuvası gibi...



Böyle olunca ben de ilk hedef olarak kendime kaleyi seçtim ve tabelaları takip ederek tırmanışa başlanacak yere geldim. Ellerinde tartılarıyla harçlıklarını kazanmaya çalışan çocuklar karşıladı beni. Onlarla biraz sohbet ettikten sonra ikisinde tartıldım, ikisinde de dönüşte tartılmaya söz vererek merdivenleri çıkmaya başladım...Az buz değil merdivenler, ara ara dinlenmek gerekiyor ama yukarı çıkınca da epey geniş bir alan görülebiliyor. Ben de bunu kendime yeni hedefler belirlemekte kullanıp eski evlerin olduğu bölgelerde ziyaret edebileceğim eski eserleri tespit ediyorum. Cami, hamam benzeri yapılar ve tarihi evler seçilebiliyor yukarıdan. Hepsine nasıl gidebileceğimi kafama yazdıktan ve manzarayı biraz seyrettikten sonra aşağıya iniyorum.







İkinci tartılma faslından sonra (kilo kaybı yok:)) çocuklarla biraz daha konuşuyoruz. Bir tanesinin çok ağır aksanı var, o konuştukça benim gülesim geliyor...



İlk durak Ulu Cami. Herhalde her şehirde bir Ulu Cami var:) İçeride restarasyon çalışmaları sürüyormuş ama görevli orada olduğu için kapıyı açıp bana içeriyi gezdirdi. İçi tamamen ahşap, girer girmez çam kokusu gibi bir ağaç kokusu farkediliyor.. Cami 40 tane ahşap sütun üzerinde duruyor. Sütunların bazılarının üstü ve bağlantı kalaslarının üzerinde renkli süslemeler var. En ortadaki yer en süslü olanı, boydan boya ayetler yazılı. Bazıları hala rahatça görülebiliyor. Selçuklu döneminde 1272 tarihinde Sahip Ata oğullarından Nusretüddin Ahmet tarafından yaptırılmış.





Ulu Cami'den sonra eski evlerin arasında turluyorum. Burada da hayat devam ediyor. Bu yüzden evler yaşanabilir durumda. Ara ara durup fotoğraf çekiyorum. Bir ara tekneyle pişirdikleri kocaman ekmekleri taşıyan iki genç kız görüyorum. Ekmekleri pişirildiği yerden alıp bir eve götürüyorlar. Kütahya'da da ev yapımı ekmekler satılıyordu etrafta. Şu köyün ekmeği, bu köyün ekmeği diye. Demek ki köyden köye değişiyor...


Tepeden tespit ettiğim diğer camiye gidince buranın da eski mevlevihane olduğunu görüyorum. Afyon da Kütahya gibi mevleviliğin Konya'dan sonraki önemli merkezlerinden.

Bu mevlevihanin arkasından kaleyle birlikte görüntüsü

Geniş bir avlusu ve avluda hala kullanılan ufak odaları var. Bizzat Hz. Mevlana'nın oğlu Bahaaddin Veled gelip kurmuş buradaki mevlevihaneyi. Ahşap olarak bir kaç kez yapılmış ama hep yangınlara yenik düşmüş. En son II. Abdülhamit tarafından şimdiki haliyle inşa edilmiş. Bahçede, caminin giriş kapısının hemen yanında Namık Kemal'in annesinin kabri var. Herhalde mevleviydi kendisi...İçeride de giriş kısmından sonra kabirler ve ortada da sema alanı var. Çıkışta imamla biraz sohbet ediyoruz. "Seyahatin hayırlı sonuçlara ersin" gibi hoşuma giden bir dilekle bitiriyor konuşmasını. Ersin inşallah...



Eski çarşıların orada dolaşırken artık birşeyler yiyeyim diyorum ve yerel tecrübeyi kullanmak üzere yol kenarındaki bir amcaya güzel bir lokanta bilip bilmediğini soruyorum. O da "Bizim buraların etliekmeği güzeldir. Sen en iyisi benim az önce yaptığım gibi yap, şurdan kasapta iç hazırlatıp fırında etliekmek pişirtip ye." diyor ve tutup kasaba götürüyor beni. Yemeklerde de Konya etkisi var yani:) Kasaptan içi hazırlatıp lokantaya gidiyorsun, senin için pişirip getiriyorlar. İlla etli olmasına da gerek yok, peynirini, patatesini, yumurtasını alan geliyor fırına. Tabi istersen kendileri de yapıyorlar ama anladığım kadarıyla insanlar genelde kendi malzemelerini getirip pişiriyorlar. Konya'daki fırınlar gibi...

Çıkışta amcayla da biraz sohbet ediyoruz. Şoförmüş, daha dün Konya'ya birilerini götürüp getirmiş. "Motor işi sakat, bırak sen bunu" diyor bana. "Gençken çok kullandım ama şimdi bronşitten çekiyorum" diyor. "Otobüslerin filan da arasına girme" diye uyarıyor beni ayrılmadan önce...Ne işim var otobüslerin arasında zaten...


Bu bana güzel ve ilginç gelen bir minare

Merkezde kocaman bir de külliye var: Gedik Ahmet Paşa külliyesi. Cami, hamam ve medreseden oluşuyor. Hamam hala işler durumda. Medrese kültür merkezi gibi düzenlenmiş. İçeride dükkanlar,atölyeler ve güzel bir kafe var. Caminin içi baştan başa yeni restore edilmiş sanırım, çok enteresan değil...Bahçesi de park gibi, gelenler geçenler, ağaçlar...


Afyon'un girişlerinden birindeki heykel ve kale...

Dolaşırken müze, belediye binası gibi eski yapıların olduğu ve bir ucunda sucukçuların sokağı bulunan ana caddeye geliyorum. Buradan ne tarafa gideceğime de karar veremedim henüz...Hele bir ekmek kadayıfı yiyeyim de:) Yaşlı bir amcanın işlettiği güzel bir yer bulup yiyorum ama porsiyon kallavi, ye ye bitmiyor. Bu enerjiyle yola rahat rahat koyulabilirim:)

Tabi ne tarafa gideceğim hala bir muamma. Turizm bürosuna gidip biraz broşür alıp bilgi soruyorum. Broşürlerde çeşitli yaylalar ve Akdağ tabiat parkından bahsediliyor. Bana yayla desinler yeter zaten, hemen ilgim o tarafa kayıyor. Haritadan bakınca tabiat parkıyla aynı yoldan Uşak'a da gidilebildiğini görüyorum. Karar vermeyi mümkün olduğu kadar erteleme huyuma uygun olarak ya ona ya öbürüne giderim diyerek en azından başlangıç yolumu seçmiş oluyorum...


Bahsettiğim eski binaların olduğu caddedeki heykel ve kale...Kale her yerde:)

Akdağ için Afyon'dan Burdur Antalya yönüne gidiliyor. Sandıklı'dan da sağa Hocalar - Uşak yönüne. Bu yoldan da Akdağ için Sorkun'a sapmak gerekiyor. Sorkun - Uşak yol ayrımında kısa bir tereddüt yaşasam da Sorkun'u tercih ediyorum. Fakat etraftaki tepelerde pek bir güzellik göremiyorum. öyle olunca Sorkun'da Uşak tarafına tekrar nasıl giderim diye soruyorum. Şurdan, yok burdan diye her kafadan bir ses çıkarken yol güzel midir, hangi taraf daha iyidir filan deyince birisi "Esas bizim Kocayayla'ya gideceksin güzel yer istiyorsan" diyor. Çobanlar vardır orada şimdi, yoğurt yersin, ah ah ben de gitsem filan da deyince ve de yolun yakın olduğunu söyleyince en azından bir gidip bakayım diyorum, beğenmezsem geri dönerim...Her ihtimale karşı biraz yiyecek de alıyorum Sorkun'dan.

Toprak ama düzgün bir yoldan gidiliyor Akdağ Tabiat Parkı içindeki Kocayayla'ya. Yayla çamlar arasında, yeşillik, güzel bir yer. Böyle olunca da çobanlık günlerim başlıyor:)